Camping in ’t Niet  |  Tekst: Eva Hopstaken  |  Fotografie: Robin Visser

Rust met de hoofdletter ‘R’

Lily en Wim van Enckevort gooiden na 18 jaar het roer om. Van drukke kindercamping met ezels naar een only adults terrein voor natuurliefhebbers. De rust keerde terug in Maasbree.

Rust

Rust is een woord dat tijdens ons gesprek met de campingeigenaren Lily en Wim, maar ook tijdens ons onderhoud met de gasten, dikwijls terugkomt. ‘Rust, daar waren we eigenlijk ook wel aan toe,’ glimlacht Lily terwijl ze naast Wim in de grijze schommelbank van haar thee nipt. ‘Al die jaren hebben we genoten van onze gasten, maar op een gegeven moment is het tijd voor verandering. Wanneer je een seizoen lang twintig gezinnen met elk 2 à 3 kinderen te gast hebt, worden de vogels overstemd door stemmen.’ Alsof het zo moet zijn, laat een aantal kwetteraars, hoog in de boom, meteen van zich horen, wanneer Lily even stilhoudt.
 

Metamorfose

Het is niet de eerste metamorfose die In ’t Niet ondergaat. ‘We zijn twintig jaar geleden naar deze fijne plek verhuisd. Op deze locatie was al een groepsaccommodatie. Om de waarheid te zeggen, de groepen, vaak luid feestende gezelschappen, vielen ons tegen. Ook hadden we een tijdje een terras voor passanten, maar daar moesten we na drie jaar op last van de gemeente mee stoppen. Het runnen van een camping leek ons een stuk leuker, dus al snel sloten we de deuren van dat pand en richtten we ons op het kampeerpubliek.’ Op de vraag of het stel zelf kampeerders zijn, bekent Lily; ‘Een camping, ik moest er nooit aan denken. Het enige wat dan door mijn hoofd spookte, was een aanblik en de geur van vieze wc’s.’ Om zichzelf te onderscheiden van de andere campings in de buurt, bedachten ze een leuk concept met ezels. ‘Dat trok direct enorm veel klandizie. We waren de eerste in Nederland die dat aanboden. Iedereen was enthousiast. De vraag voor een verblijf op de camping nam hand over hand toe, maar na een publicatie in een groot landelijk tijdschrift was het hek helemaal van de dam. We werden letterlijk overspoeld met aanvragen en reserveringen. De ezels waren een investering, want van alleen een mini-camping kun je moeilijk rondkomen. Door ook wandelingen met de ezels aan te bieden en trekkershutten te plaatsen, ging dat een stuk beter.’ Sinds de doorgevoerde veranderingen balken er geen ezels meer, ook klinken er geen kinderstemmen meer over het terrein. De rust overheerst.

Lily en Wim, genietend van het zonnetje op hun favoriete plekje van de camping.

Wat de toekomst brengt?

We lopen door de groene oase van Lily en Wim. Aan oog voor detail ontbreekt het niet, net als aan een kleurenpracht aan bloemen. In elk hoekje is wel een leuk detail te vinden. Een oude spiegel, een reeks pastelkleurige vogelhuisjes of een oude kachel met daarop een eveneens nostalgische weegschaal, een paar klompen en een melkfles die dienstdoet als vaasje met daarin vers geplukte dahlia’s. De vijver, waar het langs de kant, op de houten bankjes, goed toeven is, of de ‘beeldentuin’ van Lily waar talloze porseleinen frutsels een laatste rustplaats vinden. Het echtpaar maakt even een praatje met een paar gasten en zwaait naar een stel dat met de fiets aan de hand de camping voor vandaag verlaat. We vervolgen ons gesprek. ‘Het is nooit een sleur geweest, maar het moest wel anders,’ bekent Lily. ‘We houden het nu graag klein. De doelgroep die we voorheen afhielden – de rustzoeker -, daar moeten we het nu juist van hebben. Ze zijn van harte welkom, met de tent, de caravan of in een van onze accommodaties. Gelukkig weten ze ons te vinden en te waarderen.’